بیمار آقای 46 ساله با سابقه هیپرلیپدمی شدید به علت انفارکتوس حاد قدامی با کسر جهشی (EF) قلبی 30 درصد بستری شدند. علی رغم درمان های طبی معمول درد سینه شدید در حال استراحت داشت. در آنژیوگرافی کرونری انسداد کامل در پروگزیمال شریان LAD با یک ترومبوز بسیار بزرگ طویل داشت (TIMI flow=0-1).امکان ساکشن کامل لخته و تعبیه استنت وجود نداشت و با توجه به وجود علائم شدید، بیمار تحت CABG سه گرفت اورژانس قرار گرفت. کل لومن LAD و دیاگونال پر از لخته بود. لخته با استفاده از اسپاچولای اندآرترکتومی، شستشوی با سرم هپارینه و پرفیوژن از طریق کاتتر رتروگرید خارج شدند. در دوره بعد از عمل مشکل خاصی وجود نداشت.این بیمار ازنظر ترومبکتومی عروق کرونری به روش جراحی و CABG و همچنین وسعت قابل توجه لخته داخل کرونری که کل رگ را درگیر کرده بود نادر می باشد و مورد مشابه آن در مقالات داخلی و خارجی گزارش نشده است.

درگیری عصب اولنار دومین علت شایع مونونوروپاتی موضعی است. عصب اولنار شامل الیاف حرکتی و حسی است که از ریشه های C8T1 منشا گرفته و مسیر خود را در تنه تحتانی و طناب داخلی شبکه بازویی طی می کند. تظاهرات درگیری این عصب از درد ناحیه آرنج و پارستزی متناوب دست تا اختلال حسی مشخص، لاغری و ضعف عضلات دست و ایجاد دست چنگالی متفاوت است. آسیب عصب اولنار در ناحیه آرنج به طور شایع پس از اعمال جراحی یا بیهوشی عمومی ایجاد می شود (به خصوص در بیماران با جراحی پیوند بای پس عروق کرونر). بیمار معرفی شده، آقایی است65 ساله که پس از عمل جراحی پیوند بای پس عروق کرونر دچار آسیب عصب اولنار سمت چپ گردیده است. در مطالعه الکترودیاگنوستیک ضایعه دمیلیزان منتشر عصب اولنار با ارجحیت در ناحیه آرنج همراه با دژنراسیون اکسونال ثانوی وجود داشت، بنابراین قرار دادن آرنج در وضعیت مناسب برای جلوگیری از عوارض عصبی این اعمال جراحی پیشنهاد می شود.

مقدمه: کاهش شنوایی حسی - عصبی یکی از عوارض احتمالی جراحی بای پاس عروق کرونر قلب می باشد که آمبولیسم، نارسایی در خون رسانی و مصرف داروهای اتوتوکسیک به عنوان علل احتمالی این پدیده مطرح شده اند. به دلیل تفاوت نتایج مطالعات پیشین در زمینه کاهش شنوایی به دنبال جراحی بای پاس عروق کرونری مطالعه حاضر با هدف مقایسه آستانه شنوایی قبل و بعد از این عمل طراحی شد.روش: در این مطالعه مقطعی، 65 نفر از بیماران مراجعه کننده به مرکز قلب بیمارستان شفا در شهر کرمان که کاندید عمل بای پاس عروق کرونر شده بودند با روش نمونه گیری آسان انتخاب شدند و از آنها یک هفته قبل از عمل جراحی و 2 هفته بعد از عمل معاینه گوش توسط متخصص گوش، حلق و بینی و آزمون شنوایی سنجی با صوت خالص و ایمپدانس در اتاقک آکوستیک به عمل آمد. اطلاعات دیگر شامل سابقه بیماری های قبلی جمع آوری شد. از شاخص های مرکزی و پراکندگی برای توصیف نتایج و از آزمون آماری Wilcoxon برای مقایسه آستانه شنوایی قبل و بعد از عمل استفاده شد.یافته ها: در تمام فرکانس ها و در هر دو گوش اکثر بیماران بعد از عمل تغییر قابل توجهی در آستانه شنوایی نداشتند و درصد کاهش شنوایی بیش از افزایش آن بود. تغییرات آستانه شنوایی در گوش راست در فرکانس 4000 و در گوش چپ در فرکانس 2000 تفاوت معنی داری را نشان داد (به ترتیب P=0.27 و P=0.004). اگرچه تغییرات آستانه شنوایی در همه فرکانس ها و در هر دو گوش در مردان بیش از زنان بود اما اختلاف معنی دار تنها در فرکانس 1000 گوش راست (P=0.03) و در فرکانس 4000 گوش چپ (P=0.034) وجود داشت. نتیجه گیری: گرچه احتمال کاهش شنوایی بعد از اعمال جراحی غیر گوشی وجود دارد ولی شیوع آن خیلی کم است که این امر می تواند به علت بهبود روش های اعمال جراحی و روش های بی هوشی با استفاده از تکنیک های جدید باشد. ضمنا، تغییر آستانه شنوایی در بعضی فرکانس ها احتمالا وابسته به جنس می باشد.

سابقه و هدف اضطراب از جمله اختلالات شایع و مهم در بیماران است که نقش غیر قابل انکاری در عمل کرد اجتماعی، از سرگیری کار و فعالیت روزانه و کیفیت زندگی دارد. این مطالعه با هدف بررسی میزان اضطراب در بیماران تحت عمل جراحی بای پس عروق کرونری انجام شده است. مواد و روش ها این مطالعه مقطعی بر روی 96 بیمار در سنین 70-35 سال در مرکز قلب مازندران (بیمارستان فاطمه الزهرا) انجام شد. نمونه گیری به صورت در دسترس و مبتنی بر هدف بود. ارزیابی اضطراب، توسط پرسش نامه های اشپیل برگر آشکار و پنهان انجام شد. یافته ها در تجزیه و تحلیل داده ها، میانگین سنی نمونه ها (65/7 ± 92/55) بوده و میانگین اضطراب آشکار (54/5 ± 84/54) و اضطراب پنهان( 06/5 ± 21/53) بود. میزان اضطراب آشکار در مردان (1/5 ± 72/53) و در زنان (7/5 ± 92/55) که از نظر آماری اختلاف معنی داری را نشان داد (05/0= p). اضطراب آشکار بیماران با سن آن ها رابطه معنی داری داشت (02/0= p). اضطراب آشکار و پنهان دربیماران با توجه به شغل کارمند (67/8 ± 55)، خانه دار (5/5 ± 29/56) و آزاد (69/4 ± 34/53) نیز دارای اختلاف معنی داری بود (041/0= p). استنتاج بیماران تحت جراحی بای پس قلبی سطح اضطراب متوسطی را تجربه می کنند که این امر در افراد با سنین پایین تر، زنان و کارمندان بیش تر است. از این رو توجه بیش تر به این گروه ها باید مورد نظر قرار گیرد.

مدیاستینیت از عوارض مهم به دنبال اعمال جراحی قلب می باشد که مرگ و میربالایی دارد. هدف از این مطالعه مشخص نمودن متغیرهای قبل، حین و بعد از عمل جراحی می باشد که بروز مدیاستینیت را مساعد می کند.در این مطالعه متغیر قبل، حین و بعد از عمل جراحی بررسی شدند. تعداد 100 بیمار در فاصله شهریور 74 تا فروردین تحت عمل CABG قرار گرفتند و تعداد 53 نفر (3.18%) دچار مدیاستینیت شدند (گروه اول) که با گروهی که دچار این عارضه نشدند مورد مقایسه قرار گرفتند (گروه دوم). میانگین سنی در گروه اول برابر 12±64.6 سال و در گروه دوم ±58.3 سال بود. گروه اول شامل مرد و 9 زن و گروه دوم شامل مرد و 277 زن بود. سیگار کشیدن، چربی خون بالا و فشار خون بالا بین دو گروه تفاوت زیادی نداشت در حالی که دیابت، چاقی و بیماری انسدادی مزمن ریه (COPD) به طور معنی داری در گروه اول بیشتر بود (P<0.05) از نظر شدت علایم نارسایی قلب، بر اساس معیارهای NYHA تعداد بیشتری از بیماران گروه اول نسبت به گروه دوم در کلاس III و IV قرار داشتند  (P<0.05)در 14.2% از گروه اول و 8.9% درصد از گروه دوم، از هر دو گرافت شریان پستانی داخلی چپ و راست استفاده شد (P<0.01) تفاوت معنی داری بین مدت زمان پمپ در دو گروه مشاهده شد (P<0.05) و 34.2% از گروه اول و 7.1% از گروه دوم به علت خونریزی مجدداً تحت عمل جراحی قرار گرفتند (P<0.01) و 7 نفر (20%) از گروه اول و 91 نفر (85%) از گروه دوم برای بیشتر از 24 ساعت نیاز به ونتیلاتور داشتند (P<0.01) در آنالیز رگرسیون لوجستیک مشخص شد که متغییر از 27 متغیر بیشترین تاثیر را در بروز مدیاستینیت داشتند که شامل چاقی، شدت نارسایی قلب، مدت زمان عمل جراحی و عمل جراحی مجدد بود. مرگ و میر تا یک ماه بعد از عمل جراحی در گروه اول /14% و در گروه دوم /4% بود. این مطالعه مشخص می کند که چاقی، طولانی شدن مدت عمل، شدت نارسایی قلب و جراحی مجدد، مهمترین عوامل مستعد کننده بروز مدیاستینیت بعد از عمل جراحی قلب می باشند.

زمینه و هدف: بای‏پاس کرونر با استفاده از دستگاه قلب و ریه مصنوعی روش قابل قبول، با مورتالیته و موربیدیته کم و از راههای مؤثر درمانی با نتایج طولانی مدت عالی جهت بیماران کرونری می‏باشد، در سالهای اخیر روش جراحی کرونری به طریقه بدون پمپ متداول شده است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی بالینی، تغییرات آنزیمی و الکتروکاردیوگرافیک در بیمارانی که با یا بدون استفاده از دستگاه قلب و ریه مصنوعی تحت عمل جراحی بای پاس کرونری قرار گرفته اند، انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی از بین 115 بیمار مورد مطالعه، 75 نفر به روش بدون پمپ و 40 نفر به روش با پمپ تحت عمل جراحی ایزوله و الکتیو بای‏پاس کرونر قرار گرفتند. بیماران از نظر بالینی در طول مدت بستری، تغییرات ECG، میزان CK-MB و CTnI قبل و بعد از عمل مورد مقایسه قرار گرفتند. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمونهای آماری t، آنالیز واریانس یک و دو طرفه، c2 و آزمون دقیق فیشر تحلیل گردید. یافته ها: دو گروه از نظر سن (میانگین سنی 3/56 و 6/55 سال) و جنس، عوامل خطر، EF (Ejection Fraction) قبل از عمل، Functional Class، تعداد عروق گرفتار و تعداد متوسط گرافت اختلاف معنی‏داری نداشتند. میانگین CK-MB بعد از عمل در گروه بدون پمپ کمتر از گروه پمپ بود (میانگین U/lit 7/36±3/39 در مقابل U/lit 33±68/56 و 03/0=P). میزان تروپونین I بعد از عمل در گروه بدون پمپ به طور معنی داری کمتر از گروه پمپ بود (03/0=P). در گروه بدون پمپ میزان هموراژی (009/0=P) و نیاز به ترانسفوزیون خون (44/0=P) در 24 ساعت اول بعد از عمل از گروه پمپ کمتر بود. از نظر طول مدت بستری ICU و بیمارستان، آریتمی، وضعیت همودینامیک بعد از عمل، مدت انتوباسیون، عوارض نورولوژیک و مورتالیتی کلی دو گروه مشابه بودند. نتیجه‏گیری: طبق یافته های این مطالعه، در عمل جراحی بای‏پاس کرونری به روش بدون پمپ، تغییرات آنزیمی (صدمه میوکارد) کمتر از روش با پمپ می‏باشد و بررسی آنزیمی (تروپونین) معیاری مناسب‏تر از ECC جهت ارزیابی صدمه میوکارد است. استفاده از روش بدون پمپ برای بیماران کرونری روشی مطمئن می‏باشد.

مقدمه: برخلاف پیشرفت های حاصل شده در جراحی قلب به کمک پمپ قلبی ریوی، بروز عوارض شناختی پس از عمل هنوز یک یافته شایع است که خود باعث افزایش موربیدیتی و مدت بستری در بیمارستان می شود. در این میان نقش تجویز کورتیکواستروئیدها در حفاظت مغز در برابر عوارض بای پس قلبی ریوی مورد تردید است. در این مطالعه ما تاثیر تجویز متیل پردنیزولون وریدی را بر روی علایم شناختی بیماران کاندید عمل جراحی قلب باز همراه با بای پس قلبی ریوی بررسی کردیم.مواد و روش ها: در یک مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دو سویه کور در بیمارستان شهید چمران اصفهان، تعداد 60 بیمار کاندید عمل جراحی قلب باز همراه با بای پس قلبی ریوی مورد ارزیابی قرار گرفتند. بیماران در سه گروه 20 نفره ارزیابی شدند. گروه اول پس از القا بیهوشی 15 میلی گرم / کیلوگرم متیل پردنیزولون وریدی، گروه دوم همزمان با شروع پمپ قلبی ریوی همان مقدار متیل پردنیزولون وریدی و گروه سوم دارونما دریافت کردند. وضعیت شناختی بیماران توسط پرسشنامه MMSE در روز قبل از جراحی و 24 و 48 ساعت بعد از عمل بررسی شد. بر اساس این پرسشنامه حداکثر نمره وضعیت شناختی در یک فرد نرمال برابر 27 در نظر گرفته شد. پس از انجام مطالعه و جمع آوری اطلاعات، برای محاسبه داده ها از نرم افزار SPSS 11.5 استفاده شد و نتایج طبق آزمون های کای اسکوئر و آنالیز واریانس بررسی گردید و p<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.نتایج: بیماران هر سه گروه از  نظر سن، جنس و مدت زمان بای پس قلبی ریوی و مدت زمان عمل با یکدیگر مشابه بودند. میانگین نمرات وضعیت شناختی در روز قبل از عمل در گروه اول برابر 2.4±24.3، در گروه دوم 2.4±24.2 و در گروه سوم 2.8±24.3 بود (P>0.05). میانگین نمرات وضعیت شناختی 24 ساعت بعد از عمل در گروه اول 2.3±24.6، در گروه دوم 3.1±21.6 و در گروه سوم 3.1±21.5 ثبت شد (P<0.05). این نمرات 48 ساعت بعد از پایان عمل در گروه اول برابر 1.7±25.2 و در گروه دوم 2.4±22.6 و در گروه سوم 2.6±21.9 بود (P<0.05). میانگین مدت زمان بستری بیماران در بخش مراقبت های ویژه در گروه اول کمتر از سایر گروه ها بود (P<0.05).بحث: با توجه به مطالعه فعلی می توان نتیجه گرفت که تجویز متیل پردنیزولون وریدی، همزمان با شروع عمل جراحی قلب باز می تواند باعث بهبود عملکرد شناختی بیماران به دنبال این اعمال شود و از مدت زمان بستری بیماران در بخش مراقبت های ویژه بکاهد.

مقدمه: یکی از شایع ترین روش های درمانی در بیماران با بیماری های ایسکمیک قلبی عمل بای پس عروق کرونر است. که منجر به افزایش بقا در افراد می شود. به منظور بررسی کیفیت زندگی افراد پس از این عمل جراحی مطالعه ای با هدف «تعیین کیفیت زندگی بیماران تحت عمل بای پس عروق کرونر قبل، سه، شش و دوازده ماه پس از عمل» انجام شد.روش: این پژوهش یک مطالعه طولی روندی چهار مرحله ای آینده نگر بود که بر روی 126 بیمار تحت عمل جراحی بای پس عروق کرونر در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران در فاصله سال های 1386-1384 انجام شد. ابزار گردآوری اطلاعات در این تحقیق پرسشنامه ای شامل 40 سوال که 6 سوال در ارتباط با مشخصات دموگرافیک، 5 سوال مربوط به اطلاعات بیماری و 29 سوال مربوط به کیفیت زندگی (جسمی و روانی) واحدهای مورد مطالعه بود. داده ها با کمک نرم افزار SPSS v.16 و آزمون های آماری تی تست، کای دو، آزمون دقیق فیشر، ویلکاکسون و تست فریدمن تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد کیفیت زندگی افراد تحت پژوهش بعد از عمل افت داشته است. میانگین امتیاز دریافتی افراد تحت عمل بای پس عروق کرونر در مراحل قبل، سه، شش و دوازده ماه بعد از عمل به ترتیب 60.087 و 56.373 و 57.679 و 90.75 به دست آمد. همچنین یافته ها نشان داد کیفیت زندگی این افراد قبل، سه، شش و دوازده ماه پس از عمل با هم اختلاف معناداری داشت (p<0.001).نتیجه گیری: از آنجایی که کیفیت زندگی افراد تا سه ماه پس از عمل بای پس عروق کرونر در حد پایینی است لازم است تیم درمان بیماران و خانواده آنها را آموزش دهند و بیماران را در این مدت زمان تحت حمایت روحی و جسمی قرار دهند.